Enkele videobeelden van onderweg!!!

Donderdag 4 Augustus 2011

Tot  Zondag 7 Augustus 2011.

Dag 15-16-17-18.

Wij hebben onze bestemming bereikt , vandaag volgt voor de meeste onder ons een dag van fietsen en bagage in de wagens laden en dan nog een uitstap naar Rome stad en vanavond rond 18.00 een terugvlucht naar Brussel en zo terug naar huis.

Maar sommige onder ons een kleine 10 tal mensen hebben gekozen om nog tot zondag 7 Augustus te blijven , om zodoende Rome een beetje meer in detail te bekijken en een beetje rustiger.

Wij doen na het laden der fietsen een gezamenlijke transfer naar het antieke hotel Galles in het centrum van Rome waar we kort bij de metro logeren en alles makkelijk te bereiken is.

We hebben ook een privé begeleider in ons midden namelijk Jef Wauters die op zeer professionele manier iedereen die dat wil door Rome zal gidsen.

Vertrek met metro.

Coloseum.

Coloseum langs binnenkant.

Sint Pietersplein.

De Zwitserse wachten van de Paus.

Sint Pietersbasiliek.

Paus Johannes Paulus 2 opgebaard in de basiliek.

Een deel van de groep blijvers met gids Jef Wauters.

De Trevi fontein.

En nu mag die wens uitkomen !!!

En tenslotte een lekker pintje op een fris terrasje.

Woensdag                3 Augustus  2011

Dag 14

Orvieto          ®        Rome

Afstand:                   140 km                  

Gem Snelheid:       22 km/h

Hoogtemeters:       1705 m

Gereden van:          8.21 tot 17.30

Roma! We zijn er als groep geraakt. Net als de andere Italiaanse ritten werd het een rit met hoge temperaturen, die bijna de koortslimiet bereikten. Het parcours had nog enkele verrassingen in petto. Bij het buitenrijden van Orvieto kregen we onmiddellijk 7 km klimmen voor de wielen. “Een korte nepe”, volgens Malvine. Benny vond de Kemmelberg toch net iets korter. Na ruim 50 km kregen we als uitsmijter een steile helling op een rotslecht wegdek te verwerken. Met veel gezucht en gekreun bereikte iedereen toch de top op 850m hoogte. Iets verder zouden Mark en Ingrid ons opwachten. Maar we waren hen blijkbaar voorbijgereden, zodat we zelf een picknickplaats zochten in het centrum van Sutri. En er was een gelateria in de buurt. Dus in afwachting op de bevoorrading konden we al ons dagelijks ijsje likken. Tijdens de tweede helft van de rit passeerden we nog het uitgestrekte Lago de Bolsena en het Lago de Bracciano. Jos ontdekte nog een dode das (gene plastron). Na 141 km puffen en zweten bereikten we het domein van de Salesianen. De finish van een mooie, lange reis. Na een glaasje prosecco nestelden we ons  op het gazon onder de bomen. Ervaringsdeskundige Jan vertelde nog iets over de geschiedenis van de Salesianen, Jef hield een mooie slotmeditatie waarbij aan iedereen een kruisje van Fransiscus werd uitgedeeld. Een krachtig symbolische en ontroerende afsluiter van deze prachtreis. Een kaasbuffet werd ons laatste avondmaal.

Geschreven door Nico

Hieronder een tekst gemaakt en voorgdragen door Jef Wouters bij aankomst in Don Bosco in Rome

Assisi,
onderweg tussen
Jeruzalem en Rome

1

Jeruzalem,
stad van vrede,
goddelijk visioen
over mensen levend
in gerechtigheid.

Jeruzalem,
verwoeste stad,
gevallen onder
oorlog, geweld,
romeinse macht.

Rome,
stad van machtigen,
gebouwd op het bloed
van de volkeren.
Versteend geheugen.
Wie hoort de stem van
alle slachtoffers?

Rome,
stad van pausen,
verslaafd aan macht,
rijkdom, prestige.
Boodschap van leven,
het riet geknakt,
de vlaspit gedoofd.
Versteend geheugen.
Wie hoort de stem van
alle slachtoffers?

2

Bouw mijn kerk op,
een gemeenschap
in vrede en
gerechtigheid.
Zo verstond hij,
Franciscus,
zijn opdracht
bij het zien van
zoveel lijden,
kruis van mensen.

Hoe doe je dat?

Ik zal
je broeder zijn,
je mindere,
niet je slaafje,
maar je dienaar.
Zo worden wij
samen mens,
zei hij, Franciscus.

Hij inspireerde haar.
Leven in armoede,
loskomen van alles
wat een mens verhindert
medemens te worden
was voortaan voor Clara
haar manier van leven.

3

Zien wij vandaag
op onze weg
kruis en lijden
van zovelen?

Kiezen wij voor
de weg van leven
door voor elkaar
de mindere te zijn?

Hebben wij in onze tijd
eerbied en waardering
voor alle schepselen,
plant , natuur, mens en dier?

De weg van
Franciscus,
de weg van
Clara,
de weg van
Jezus,
licht
als een lamp
voor onze voet.

Uit aarde zijn wij gemaakt,
beademt met uw geest,
die ons ontwapent
wars van alle macht
en ons gevoelig
maakt voor elkaar.

Jef Wauters
Assisi, maandag 1 augustus 2011

Jef Wauters bij het voorlezen van de tekst hierboven.

Dinsdag                    2 Augustus  2011

Dag 13

Assisi                        ®        Orvieto

Afstand:                   122 km                  

Gem Snelheid:       23 km/h

Hoogtemeters:       1395 m

Gereden van:          8.20 tot 16.45



De zon was opnieuw op het appel. In de namiddag was het puffen bij temperaturen tot 35-36-37-38°C (een ongeluksdag dus wegens te warm volgens een niet nader te noemen begeleider). Vandaag maakten we een rondrit door Umbrië.

Bij de start werden we getrakteerd op livemuziek door een vioolspeler aan de overkant van de straat. Ook ’s avonds was een vioolspeler aan het oefenen bij aankomst in het hotel. Heeft Govaka muzikale volgelingen?

Rik wou kluizenaar Franciscus imiteren en wou vastend fietsen, zonder drinkbidons (van het merk Born). Tijdens de eerste beklimming richting Assisi werden we bijna letterlijk vergast door de uitlaatgassen van een voorbijkruipende vrachtwagen. ’t Was witte rook: Assisi habet papam (op 28 oktober).

In navolging van moslims die zeven keer rond de steen in Mekka lopen, deden wij tijdens onze bedevaart een rondje rond Assisi.

Jos had een rode roos geplukt om zijn trouwe Merckxros te versieren. Fons liep deze week geen enkele keer in de val van de chasse patat. Op aanraden van Italiëkenner en laatst overlevende Romein Jan reden we door het historische dorp Bevagna waar een fontein en andere overblijfselen uit de Romeinse tijd te bewonderen zijn. De rustige beklimmingen en mooie landschappen met o.a.  olijfboomvelden volgden elkaar op. Het was wel opletten met opmerkingen maken bij het voorbijfietsen van klimmende medemensen: Vlamingen en Nederlanders bleken in grote getale aanwezig te zijn in Umbrië. Vraag maar aan Dirk.

Op de bevoorrading drong een vermetele “langpootbij” de vrachtwagen binnen.

In de namiddag was er een klim in “vrij tempo”. De klim zou  volgens Rik 10 km lang zijn. Op de top, in Prodo (niet Prodi) zou ergens de govakavlag met Ingrid en Mark staan. Op de top was de grote leegte. Prodo bleek na een eerste afdaling te liggen. Ook daar niks. De groepjes vonden elkaar terug in verwarring, hergroepeerden, trokken eens door, wachtten weer eens, overlegden, twijfelden, reden toch door, keerden even terug, genoten van de prachtige uitzichten (o.a. op de kathedraal van Orvieto in de hoge verte). Na 26 km vonden we Mark en Ingrid. In verspreide slagorde landden de duiven. Wellicht lijdt Rik aan het Philip Muyterssyndroom en lukt tellen niet zo goed (meer).

In de traditie van Italiaanse gelato konden we proeven van de Kuurnse gelato met Colasmaak. De Marcellitis blijkt ook zeer besmettelijk: zelfs het perziksap wordt geveild tot alles op is (zelfs de “restjes” volgens Ingrid). In de slotfase sukkelde Jef P(astoor) met een kapotte shifter, maar dat zal hem niet verhinderen om morgen, net als de 35 anderen, Rome te halen. De ellendig slechte wegen in Umbrië stellen onze fietsen wel sterk op de proef. Bruno blijkt een grote fan te zijn van kettingtattoos. Mark (die van Ingrid) gooide er nog een Sint-Pieters (die uit Kuurne) bij op zijn t-shirt.

’s Avonds hadden we ruim de tijd om het hooggelegen stadje Orvieto met zijn indrukwekkende kathedraal te bezoeken. Voor de koersverslaafden onder ons wist een betrouwbare gigabikebron te melden dat Pieter Weening de girorit met aankomst boven in dit arendsnest heeft gewonnen.

Joske, Wilfried en Kris misten bijna de receptie. Winkelsuggestie van Yves: witte wijn “Orvieto Classico”. Op de receptie bracht Italiëkenner  keizer Jan een krachtige redevoering. De droefheid sluipt in de groep: the end is near. Snifsnif. Grote Jan stak een dankwoordje af en gaf, in duo met dé Jos, in naam van de groep een presentje aan fietsherstelgenie Paul, bolleke Marcel, Mark en Ingrid (overladen met kussen), Rik  en Yves (beiden ook bedolven onder Joskussen).

Geschreven door Nico en Dirk

Dirk & Nico

   





Maandag                   1 Augustus  2011

Dag 12

Sienna                      ®        Assisi

Afstand:                   145 km                  

Gem Snelheid:       24 km/h

Hoogtemeters:       1430 m

Gereden van:          8.22 tot 17.30



We vallen in herhaling: alweer een fantastisch parcours, alweer bakken in de zon, alweer fenomenale bevoorradingen. De wegen in Umbrië bleken wel vreselijk slecht, zo mogelijk nog erger dan de Vlaamse steenwegen. Benny verdedigde vandaag de Belgische kleuren. Daniel had de bonenweddenschap gewonnen, vond blijkbaar een rue Jean Jaures (in Italië? Is hier corruptie in het spel?) en mocht “uit de wind” enkele km op kop rijden. Het geel bolletje bleek vandaag verveld tot een rood bolletje (had hij zich vergeten in te smeren tegen de zon?). Ook Werner blijft hardnekkig vasthouden aan zijn spatbord. Tijdens de rit kregen we het gezelschap van een jonge Vlaamse renner op training: de knaap zal binnenkort waarschijnlijk het BK winnen, zeker als hij gevoed wordt door onze traiteur Jan.

Overal op de Italiaanse wegen blijkt tegenwoordig ene Andrea Tafi op te duiken.

Op de bevoorrading slaagden Ingrid en Mark er alweer in om ons te verrassen, dit keer met Zwanworstjes. En we “zwaenzen” niet. Ook rijstpap (met gouden lepeltjes) ontbrak niet.

Vlak voor we naar ons hotel binnenkomen konden we in koerstenue (klikklikklik met de koersschoentjes) de basiliek bezoeken waar Franciscus zijn kluizenaarsbestaan zou hebben gestart.

In het hotel mochten de fietsen in een pikdonkere kelder geplaatst worden (daar was het zwarte gat weer…).

’s Avonds konden we anderhalf uur in Assisi ronddolen. Spijtig genoeg werden de kerken net voor onze neus gesloten door onverbiddelijke nonnekes. Maar de sfeer en schoonheid van het middeleeuwse stadje maakten alles goed. Het missen van een gelato van een wereldkampioen ijsbereiding in het Toscaanse San Gemiano kon gecompenseerd worden door een gezonde gelato (met yoghurtijs) in Assisi.

Op de receptie voor het avondeten (jaja, we vergeten niet te drinken en te eten) deed Marcel ons even stil staan bij religie, de betekenis van Franciscus. Al kon niet iedereen recht blijven, nietwaar Yves. De vermoeidheid begint stilaan in de groep te sluiten. Wellicht komt dit doordat de nachten steeds korter worden (bij sommigen). De avonden daarentegen blijken steeds langer te worden (ook bij sommigen). De koortsblaasjes duiken her en der op (al kan een etherische olie hier wonderen doen). Rome nadert…

Geschreven door Nico en Dirk

Dirk & Nico



Zondag                      31 Juli  2011

Dag 11

Pisa               ®        Siena

Afstand:                   106 km                  

Gem Snelheid:       23 km/h

Hoogtemeters:       1320 m

Gereden van:          8.23 tot 15.30



Het werd een korte, maar intense en perfecte rit volgens een Toscaans menu. Ingrediënten waren een hoogzomerdag (temperaturen boven de 30°C), een schitterend landschap, prachtige historische stadjes (o.a. de stad van de torens San Gemignano), verfrissende en steeds verrassende topbevoorradingen en een uitstekende groepssfeer. Voor de juiste bereiding van dit recept: gelieve u te wenden tot Jan de kok (met k-o-k).

De rit begon vlak. Na 25 km veinsde Dirk dat hij zijn bril vergeten was in het hotel te Pisa. Het was zijn snode plan om door een vertragingsmanoeuver de rit te laten inkorten. Gelukkig leeft hij nog en kan hij thuis de nodige financiële zekerheid bieden. Na dit intermezzo bereikten we de steile Toscaanse muurtjes. Na een tweetal serieuze “kaskes” zagen we Ingrid en Mark voor een eerste bevoorrading. Voor de verandering herstelde een onvermoeibare Paul enkele mankementen aan fietsen.

Dan was het tijd voor een twintigtal km genietend klimmen in “vrij tempo” van het ene pittoreske Toscaanse dorpje naar het andere. Op en af. Steil, afgewisseld met Toscaans plat. De prentkaartbeelden wisselden elkaar in sneltempo af. De zon brandde inmiddels op onze gehelmde hoofden.Als je thuis een postkaart krijgt met een Toscaans landschap, maar de inkt is wat uitgelopen: weet dan dat dit komt door het zweet dat we gelaten hebben tijdens deze rit.

Op de tweede bevoorrading in de buurt van Poggibonsi (een blij weerzien voor de anciens uit de Govakagiro) zorgden onze Kuurnse keizers der bevoorrading voor verse gerookte zalm van Corleone, in combinatie met rijst en vruchten en frisse boontjes. De beurskoers van de gele puddinkjes daalde tot een historisch dieptepunt, gelukkig brachten de chocoladepuddings redding.

De rit werd afgesloten met twintig stevig hellende kilometers naar Siena. Ondanks het sterk geaccidenteerd parcours kwam het peloton alweer samen aan in het hotel. Marjan behoudt probleemloos haar roze trui (ook dankzij het “zwierderke”), “prille veertiger” Ann blijft in het groen. Het bolletje van Geel (Marcel) blijft de leider achteraan. In de strijd om de bolletjestrui gooide Ledegemse Luc vandaag de handdoek: hij bemoeide zich niet met de debatten tijdens het vrij klimmen. Peter is daardoor zo goed als zeker van de bolletjestrui.

Ondanks het hete zomerweer blijven Luc N., Peter en het gelukkig getrouwd koppel Daniel en Malvine met spatbord (ook zwaluwstaart genoemd) op de fiets rijden. Naar het schijnt dienen deze dingen ook als stabilisator en zorgen ze door hun aerodynamica voor enkele seconden tijdswinst, wat op ons wielertoeristenniveau uiteraard van onschatbare waarde is.

Bij sommigen begint de vermoeidheid zijn tol te eisen en zorgt ze voor hallucinaties. Enkele voorbeelden. Sommigen meenden een zekere Guy V. op te merken. Gisteren waren er die bij hoog en bij laag beweerden  Fabian Spartacus Cancellara gezien te hebben. Rik vroeg toen we klaar stonden om te vertrekken: “gaan we stoppen”: dit was zowat de enige richtlijn van The Boss die we collectief negeerden, want we reden gewoon verder. 

Om 15u30 arriveerden we al in ons hotel, vlak buiten de stad. Na een frisse beker fruitsap/temeliersbier (schrappen wat niet past), een verkwikkende douche, een wasje en de (bijna) dagelijkse gelato, ging het met de bus richting Siena. We konden er een paar uur flaneren, de Duomo bewonderen en genieten van een aperitief (suggestie van de wegkapitein: Spriz (Sprite voor gevorderden) op het Piazza del Campo. Voor sommigen duurde het wachten op deze typische ijsaperitief net iets te lang. Even werden we gestoord door een fikse regenbui. Net voor het diner waren we getuige van de intrede, met tromgeroffel en vlaggengezwaai, van de verschillende wijken die over enkele weken tegen elkaar zullen duelleren in de traditionele paardenraces op het Piazza del Campo. Vervolgens lieten we ons vrijwillig opsluiten in een historisch kelderrestaurant, El Gallo Nero, om er te genieten van een lekker meergangenmenu (zeker 3 sterren waard ,of in het Japans: samsung, volgens specialist Jef H.). dat als thema “Tom Boonen” had. De bonen en linzen van het menu zullen tijdens de rit van morgen wellicht zorgen voor het nodige trompetgeschal. Het zal in elk geval goed zijn voor de vooruitgang van de achteruitgang. Na een dolle taxirally doorheen de smalle straten van Siena bereikten we rond 23u ons hotel voor een korte deugddoende nachtrust.

Geschreven door Nico

Nico



Zaterdag                    30 Juli  2011

Dag 10

Rapallo                     ®        Pisa

Afstand:                   153 km                  

Gem Snelheid:       24 km/h

Hoogtemeters:       1095 m

Gereden van:          8.41 tot 17.45



De zomer was weer van de partij: we geraken er stilaan aan gewoon. De rit begon met wat goed doenbaar klimwerk, gevolgd door een lange afdaling naar de kust, een vlak stuk langs de zandstranden, de langverwachte en sterk gehypete passage door “het bos” en de intrede in het historische Pisa.

Tijdens de eerste klimmende meters zag Jos supporterende nonnetjes die hij nog herkende van Vezelay en Santiago de Compostela.

Er stond één officiële klim op het programma: de passo del Bracco, in vakjargon een “loper” genoemd, van een 14-tal kilometer. Iemand zag tijdens de kim muizen (als de poes van huis is, dansen de muizen). Op de eerste drankstop lag een durexhandleiding (toeval tijdens deze “bosrit”?).

Iets voorbij de top werden we weer culinair verwend. Na een lange afdaling kwamen we na goed 100 km en een tweede grote bevoorrading (de buikjes worden heel goed gevuld tijdens deze reis), kwamen we langs de kust. In gestrekte draf reden we 25 km langs de kustlijn, waar we af en toe opgehouden werden door rode (verkeers)lichtjes en het uitzicht regelmatig mooi was.. In Viareggio (volgens sommigen de stad van het “blauwe pilletje”) hielden we een drankstop op een parking. Even later werden we kilometers lang gevolgd door een voorbarige corbillard (iedereen is nog springlevend).

In de aanloop naar “het bos” kregen we drie lekke banden te verwerken (o.a. het Damoclespaard van Yves steigerde) en stonden we bijna een kwartier geblokkeerd voor een spoorweg, wachtend op de trein der traagheid.

We stormden richting “bos”. Rik en Yves legden een verschroeiend tempo op (de tellers toonden regelmatig 38 km per uur). Waren de onvermoeibare koprijders bang dat er iemand een vlugge stop zou riskeren bij de bosmadeliefjes langs de straatkant in “het bos”?

Het bos bleek echter (bijna) leeg. Dus geen hoogtepunt.

Bij het binnenrijden van Pisa stonden Japanse fotografen ons op te wachten. Bij het hotel werden we vergast op een vluggertje met champagne. De receptioniste toonde een groot inzicht in de kunst van het uitdelen van de kamersleutels; Benny maakte een slippertje (in de douche, maar zonder erg).

Daniel beleefde vandaag een persoonlijke emotionele herinnering aan een Italiëreis tien jaar geleden.

’s Avonds hadden we anderhalf uur de tijd om in de stad te flaneren en de toren met de Dom te bezichtigen. Ter informatie: hij staat nog steeds schuin. De Govakadelegatie kreeg hem niet recht.

Het avondeten werd een oefening in onthaasting. We konden genieten van een viergangenmenu op een buitenterras (jaja, ’t is zomer), dat leek op een rieten boot, omzoomd met rode lichtjes. Fons en Jaak waren een tijdje vermist, maar kwamen toch nog goed terecht. Waren ze de bosjes ingedoken of hadden ze iets interessants ontdekt in de nauwe steegjes van Pisa?

Op het einde van de maaltijd hief Marcel ten derde male het droeve zeemanslied aan.

Op een zeemansgraf staan geen witte rozen

Op een zeemansgraf staat nooit een houten kruis

Want een zeemansgraf ligt mijlendiep bedolven

Want een zeemansgraf ligt mijlenver van huis

Benidorm Bastards Jos en Jan gaven een vrolijke zeesmartlap ten beste.

Geschreven door Nico