Zondag                      31 Juli  2011

Dag 11

Pisa               ®        Siena

Afstand:                   106 km                  

Gem Snelheid:       23 km/h

Hoogtemeters:       1320 m

Gereden van:          8.23 tot 15.30



Het werd een korte, maar intense en perfecte rit volgens een Toscaans menu. Ingrediënten waren een hoogzomerdag (temperaturen boven de 30°C), een schitterend landschap, prachtige historische stadjes (o.a. de stad van de torens San Gemignano), verfrissende en steeds verrassende topbevoorradingen en een uitstekende groepssfeer. Voor de juiste bereiding van dit recept: gelieve u te wenden tot Jan de kok (met k-o-k).

De rit begon vlak. Na 25 km veinsde Dirk dat hij zijn bril vergeten was in het hotel te Pisa. Het was zijn snode plan om door een vertragingsmanoeuver de rit te laten inkorten. Gelukkig leeft hij nog en kan hij thuis de nodige financiële zekerheid bieden. Na dit intermezzo bereikten we de steile Toscaanse muurtjes. Na een tweetal serieuze “kaskes” zagen we Ingrid en Mark voor een eerste bevoorrading. Voor de verandering herstelde een onvermoeibare Paul enkele mankementen aan fietsen.

Dan was het tijd voor een twintigtal km genietend klimmen in “vrij tempo” van het ene pittoreske Toscaanse dorpje naar het andere. Op en af. Steil, afgewisseld met Toscaans plat. De prentkaartbeelden wisselden elkaar in sneltempo af. De zon brandde inmiddels op onze gehelmde hoofden.Als je thuis een postkaart krijgt met een Toscaans landschap, maar de inkt is wat uitgelopen: weet dan dat dit komt door het zweet dat we gelaten hebben tijdens deze rit.

Op de tweede bevoorrading in de buurt van Poggibonsi (een blij weerzien voor de anciens uit de Govakagiro) zorgden onze Kuurnse keizers der bevoorrading voor verse gerookte zalm van Corleone, in combinatie met rijst en vruchten en frisse boontjes. De beurskoers van de gele puddinkjes daalde tot een historisch dieptepunt, gelukkig brachten de chocoladepuddings redding.

De rit werd afgesloten met twintig stevig hellende kilometers naar Siena. Ondanks het sterk geaccidenteerd parcours kwam het peloton alweer samen aan in het hotel. Marjan behoudt probleemloos haar roze trui (ook dankzij het “zwierderke”), “prille veertiger” Ann blijft in het groen. Het bolletje van Geel (Marcel) blijft de leider achteraan. In de strijd om de bolletjestrui gooide Ledegemse Luc vandaag de handdoek: hij bemoeide zich niet met de debatten tijdens het vrij klimmen. Peter is daardoor zo goed als zeker van de bolletjestrui.

Ondanks het hete zomerweer blijven Luc N., Peter en het gelukkig getrouwd koppel Daniel en Malvine met spatbord (ook zwaluwstaart genoemd) op de fiets rijden. Naar het schijnt dienen deze dingen ook als stabilisator en zorgen ze door hun aerodynamica voor enkele seconden tijdswinst, wat op ons wielertoeristenniveau uiteraard van onschatbare waarde is.

Bij sommigen begint de vermoeidheid zijn tol te eisen en zorgt ze voor hallucinaties. Enkele voorbeelden. Sommigen meenden een zekere Guy V. op te merken. Gisteren waren er die bij hoog en bij laag beweerden  Fabian Spartacus Cancellara gezien te hebben. Rik vroeg toen we klaar stonden om te vertrekken: “gaan we stoppen”: dit was zowat de enige richtlijn van The Boss die we collectief negeerden, want we reden gewoon verder. 

Om 15u30 arriveerden we al in ons hotel, vlak buiten de stad. Na een frisse beker fruitsap/temeliersbier (schrappen wat niet past), een verkwikkende douche, een wasje en de (bijna) dagelijkse gelato, ging het met de bus richting Siena. We konden er een paar uur flaneren, de Duomo bewonderen en genieten van een aperitief (suggestie van de wegkapitein: Spriz (Sprite voor gevorderden) op het Piazza del Campo. Voor sommigen duurde het wachten op deze typische ijsaperitief net iets te lang. Even werden we gestoord door een fikse regenbui. Net voor het diner waren we getuige van de intrede, met tromgeroffel en vlaggengezwaai, van de verschillende wijken die over enkele weken tegen elkaar zullen duelleren in de traditionele paardenraces op het Piazza del Campo. Vervolgens lieten we ons vrijwillig opsluiten in een historisch kelderrestaurant, El Gallo Nero, om er te genieten van een lekker meergangenmenu (zeker 3 sterren waard ,of in het Japans: samsung, volgens specialist Jef H.). dat als thema “Tom Boonen” had. De bonen en linzen van het menu zullen tijdens de rit van morgen wellicht zorgen voor het nodige trompetgeschal. Het zal in elk geval goed zijn voor de vooruitgang van de achteruitgang. Na een dolle taxirally doorheen de smalle straten van Siena bereikten we rond 23u ons hotel voor een korte deugddoende nachtrust.

Geschreven door Nico

Nico